Moje życie..

Tak jak wspomniałam w opisie, moje życie było piękne, miałam marzenia o ślicznym domu, mężu i dzieciach, żyłam przeważnie dla innych, przeżywałam ich problemy... Spędzałam czas
bardzo aktywne i tego samego oczekiwałam od drugiej strony. Wyobrażałam sobie że poznam opiekunczego, kochającego, przystojnego i wysportowanego mężczyznę, który będzie miał poczucie humoru.
Poznałam swojego męża będąc przed 30-tka, na portalu Sympatia.
Jak Wam się wydaje? Jakie macie doświadczenia w poznawaniu partnerów przez internet?
Mój partner na początku był cudowny, romantyczny, troskliwy, gotował obiady, szykował kolacje, zarabiałam wtedy niewiele i on mi pomagał. Myślałam sobie wtedy "ale ze mnie szczęściara!". Pomieszkiwalam u niego już w pierwszym miesiącu znajomości. Poznaliśmy się w sierpniu 2007 roku. Po 5 latach wzięliśmy ślub. Chaos wywoływany przez mojego przyszłego męża, był spowodowany przygotowaniami, tak wtedy myślałam... później okazało się, że każda skomplikowana sprawa wywoływała u niego atak paniki, krzyczał, był nie do zniesienia. Pół roku po ślubie zaszłam w ciążę, po dwóch miesiącach ją straciłam, zagrożenie życia wywołane wewnętrznym krwotokiem- jedno jajeczko utknęło w jajowodzie...Wtedy okazało się że 5 lat spędzone razem przed ślubem, było zupełnie inne niż nasze życie po zaślubinach... Gdy płakałam słyszałam "czego tak ryczysz! ryczysz jak moja matka! Kiedy to się skończy!" Od tego czasu zaczęły się krzyki, oskarżenia, pretensje, byłam wyzywana, ale poza tym były też miłe chwile np wspólne wyjazdy na które się godził, ale kiedy za przykładowo setnym wyjazdem zapytałam go czy po powrocie będzie miło, będziemy się śmiać? Czy tym razem nie będzie na mnie krzyczał? On zapewniał  uśmiechnięty, że nie, ale było inaczej.
Facet, którego bierzemy na męża powinien mieć zdolność rozproszenia najczarniejszych myśli, które krążą w twojej głowie, zdolność rozbawienia kochanej osoby i sprawienia by otaczający nas świat wydawał się lepszym. Nie bez powodu mówi się że uśmiech jest najlepszym lekarstwem w związku :)
U nas był uśmiech, ale tuz po nim następowała burza. Najgorsze że on nie zdawał sobie sprawy ze swoich zachowań, nie był ich świadom i nadal nie jest. Długo nie miałam pojęcia że mam do czynienia ze znęcaniem psychicznym, nie wiedziałam co robić, wstydziłam się komukolwiek o tym powiedzieć. Manipulował mną, szantażował mnie, wiele razy słyszałam, jak coś nie szło po jego myśli, że odbierze sobie życie i będę miała spokój. Kiedy prosiłam go o przywiezienie czegoś, czego zapomniałam zabrać do pracy, były krzyki i nerwy i to ja przepraszałam go, że przeze mnie musiał się denerwować.. był chorobliwie zazdrosny, kiedy ktoś się spojrzał reagował agresywnie mówiąc podniesionym tonem "czego się gapisz!", bardzo się denerwowałam wtedy. Podczas kłótni krzyczał, obrażał mnie, poniżał, uderzał ręką w blat, lub trzaskał drzwiami, później długo milczał...
Długo by wymieniać i opisywać, to jeszcze nie koniec historii.
Piszcie proszę, czy któraś z Was miała podobny problem, jak go rozwiazalyscie? Czy ktoś Wam pomógł? Jak poradzilyscie sobie z rozstaniem?
Ciąg dalszy mojej historii i tego jak poradziłam sobie z sytuacją, opiszę po Waszych odpowiedziach 🙂.
Kochane mam nadzieje, że i ja mogę tutaj liczyć na Was 😘